Zimni Ogrodnicy na Warmii

Mimo iż prognozy pogody na weekend 15.06-16.06.2004 były fatalne i mówiły wyłącznie o obfitych opadach i niskich temperaturach, Warmia skusiła nas swym urokiem i zdecydowaliśmy się pojechać na dwudniową rowerową wycieczkę.

Zobacz zdjęcia

• Dorota Koreñ
• Piotr Piłaciñski [Piła]
• Piotr Zabłudowski [Zabeł]

Trasę rozpoczęliśmy w Olsztynie od wymiany w moim rowerze pękniętej szprychy z poprzedniego wyjazdu [oczywiście w tygodniu nie było czasu) W potokach deszczu, (tym razem prognozy nie kłamały), wyjechaliśmy z Olsztyna w kierunku Brąswałdu. Większość napotkanych kościołów na naszej trasie była zamknięta, więc nie udawało się nam ich ani obejrzeć, ani chwilę podsuszyć. Deszcz ciągle nie przestawał padać a okoliczne pola żółciły się rzepakiem, który nazwaliśmy "słoñcem na własny użytek" (to prawdziwe było uparcie niewidoczne spoza deszczowych chmur. Jak się okazuje, niedawno uchwalona ustawa o biopaliwach, ma spory wpływ na kolorystykę polskiego pejzażu.

Piła koniecznie chciał mieć kawałek ekstremy, (jazda w deszczu to jeszcze nie ekstrema [przyp. red.]) i dlatego przez chwilę zastanawialiśmy się czy nie zjechać z drogi nad jezioro Limajno aby je drogą/niedrogą objechać i w ten sposób dotrzeć do Dobrego Miasta. Po sprawdzeniu zanikającej wśród pól drogi, Piła wycofał się z tego pomysłu i w ten sposób trafiliśmy przypadkiem do Głotowa i odkryliśmy tam Kalwarię Warmiñską. Jest to bardzo urokliwe miejsce. W malowniczym wąwozie rzeki Kwieli w którym znajduje się Droga Krzyżowa zw. Kalwariąa Męki Pañskiej lub Warmiñskiej, spędziliśmy około godziny, przemierzająac ścieżkami o podobno tym samym nachyleniu co na Golgocie, 14 stacji Drogi Krzyżowej.

Dobre Miasto okazało się dla nas naprawdę dobre bo przestało padać i była tam knajpa - czynna!. Po zjedzeniu obiadu w lokalnym barze pojechaliśmy oglądać miasteczko Orneta, byłą stolicę Warmii i siedzibę warmiñskich biskupów. Kościół w Ornecie był znów zamknięty, obejrzeliśmy jednak jego imponującą sylwetkę (szczególne wrażenie robiły umieszczone na jego bocznych ścianach rzygacze w kształcie smoków), pokręciliśmy się chwilkę po rynku z ratuszem i ponieważ była już późna pora, żwawo ruszyliśmy do pobliskiego Krosna, wcześniej uzupełniając nasz prowiant. Tutaj zastał nas zmierzch, więc oglądanie i zwiedzanie Sanktuarium, odłożyliśmy sobie na poranek dnia następnego, tym bardziej że było na pewno zamknięte o tej porze.

Udaliśmy się na skraju lasu, jakiś kilometr za Krosnem, gdzie nad rzeką Drwęca Warmiñska, znaleźliśmy bardzo fajną miejscówkę - na łące pod lasem, z widokiem na pobliską rzeczkę i tam rozłożyliśmy namioty. Po ciepłej nocy i śniadanku rankiem obejrzeliśmy Sanktuarium p. w. Nawiedzenia NMP, które było wzorowane na Świętej Lipce. Kult maryjny w Krośnie związany jest ze znalezieniem w koñcu XIV w. w rzece Drwęca Warmiñska figurki Matki Bożej słynąacej łaskami. Co ciekawe w latach 1710-14. zmieniono koryto rzeki, aby ołtarz główny postawić dokładnie w miejscu znalezienia figurki.

Drugiego dnia naszej wycieczki pogoda poprawiła się, zrobiło się słonecznie i ciepło [Zimna Zośka odpuściła]. Z Krosna przez okoliczne lasy przedarliśmy się do Mingajn. W Mingajnach odbiliśmy na czerwony szlak i przez Kaszuny, Miejską Wolę, Bugi dotarliśmy do Runowa. Był to bardzo ładny fragment trasy, przez pola i lasy. Z Runowa asfaltową drogą 513 dojechaliśmy do Lidzbarka Warmiñskiego, gdzie najpierw obejrzeliśmy drewniany kościół protestancki, obecnie prawosławny a potem udaliśmy się na lidzbarski zamek, który jest najcenniejszym zabytkiem gotyckiej architektury obronnej w Polsce. Wzniesiony przez biskupów warmiñskich w latach 1380-1400. Od 1350 r. miasto było siedzibą biskupów warmiñskich i stolicą Warmii, przeniesioną z pobliskiej Ornety. W Lidzbarku Warmiñskim obejrzeliśmy jeszcze fragmenty murów obronnych.

Zmęczeni zwiedzaniem i oglądaniem, jako że pora była już popołudniowa, posililiśmy się na rynku, odwiedzając wcześniej pobliski sklep spożywczy. Potem ruszyliśmy najkrótszą drogą nr 51 do Olsztyna. Dorota musiała zdążyć na pociąg, a Piła musiał zdążyć do domu przed powrotem żony! Po dotarciu do Olsztyna zapakowaliśmy Dorotę do pociągu, zaś sami samochodem wróciliśmy do Warszawy.

Zobacz jak jechaliśmy

Wycieczka, choć bardzo miła mimo niesprzyjającej aury, pozostawiła w nas uczucie niedosytu - wrażenie, że jedynie "liznęliśmy" atmosfery tej niezwykłej okolicy, dość dla nas egzotycznej i ciekawej. Wyjeżdżaliśmy z mocnym postanowieniem, że jeszcze tam wrócimy, a ponieważ już wcześniej upodobaliśmy sobie tereny północno-wschodniej Polski, narodził się pomysł trasy tegorocznego WWR-u z Suwałk przez Mazury i Warmię aż do Elbląga.

	2004 © Piotr Zabłudowski Skomentuj >>

mapka	~Jeżyk
gratuluję pomysłu! Wreszcie ktoś wymyślił czytelny sposób zobrazowania trasy. Super!	2004-08-02 16:44
wzo	~Andrzej
Zimnych Ogrodników spędzałem w Puszczy Boreckiej.Czy na Warmii też były przymrozki? Z Suwałk do Elbląga jechałem przez Gołdap,Bartoszyce, Gó ... [dalej]	2004-07-14 19:30