0+0=6430 czyli rowerem przez Kanadę

W sobot�, 8 czerwca 2002 pada� drobny deszcz. By�em ju� spakowany i gotowy do drogi od poprzedniego dnia. M�j „rumak” (rower NORCO, model Terrene) z oprzyrz�dowaniem i ekwipun-kiem wa�y� oko�o 44 kg. Mia�em wi�c wzi�� ze sob� sporo baga�u.

Synowie przygotowali mi wspania�y transparent „Go Stan ! Go !”. Spod niego wyruszy�em z dusz� na ramieniu na spotkanie nieznanego.

Deszcz mia� mi towarzyszy� przez pierwsze 4-5 dni. Ja�niejsze miejsca w g�stych zwa�ach otacza-j�cych mnie zewsz�d chmur zobaczy� mia�em dopiero po oko�o 400 kilome-trach, s�o�ce za� - gdy na liczniku mia-�em ju� sporo ponad 500 km. W mi�-dzyczasie jednak Matka Natura cz�sto-wa�a mnie, a to ulew� prosto w twarz, a to szpil�cymi drobinkami lodowa-tego gradu, a to zapychaj�cym dech wiatrem... Wszystko to w te pierwsze, jak�e wa�ne dni...

Jak ja je przetrzyma�em? – nie mam poj�cia. Dzwoni�em do domu ka�dego wieczora po „wsparcie moralne”. M�j serdeczny przyjaciel, Heniu Kotuk, triatlonista, wytrwa�y kolarz, kt�ry niestety nie m�g� wybra� si� ze mn� na t� wypraw� (�a�uje do dzi� !), mia� ju� gotowy plan „przywo�ania mnie do porz�dku”, gdybym niedajbo�e chcia� zawraca�. Plan okaza� si� niepotrzebny, ale niewiele brakowa�o...

Przetrzyma�em jednak jako� te pierwsze mordercze dni. Kilometr po kilometrze, mila po mili zacz�o ich mozolnie przybywa� na liczniku mego mini-komputerka rowerowego.

Tak – kanadyjskie prerie s� monotonne, puste i... wielkie ! Oj, wielkie ! Wcale jednak nie takie znowu p�askie ! Jak st� r�wna jest mo�e tylko prowincja Manitoba, nast�pna na wsch�d od Saskatchewan, licz�c od Alberty. Natomiast wschodnia Alberta i Saskatchewan sa po prostu diabelsko puste ! Jednym z dowcip�w opowiadanych o Saskatchewan jest ten o psie pewnego farmera, kt�ry uciek� mu jednego dnia. Uciekaj�cego psa by�o pono� wida� w oddali jeszcze przez kilka dobrych dni!

Szosa wspania�a, pobocza szerokie, ale co z tego, gdy nie ma nawet o co oprze� roweru, by... odda� Naturze to, co si� jej nale�y! A do tego zewsz�d ci� biedaku wida�. Ca�e szcz�cie, �e w t� idiotyczn� pogod� niewielu kierowc�w si� wybiera�o, wi�c by�y chwile, gdy na 20-30 kilomet�w i w jedn� i w drug� stron� nie wida� by�o ani jednego auta. W takich chwilach Natura dostawa�a wi�c sw� nale�no��.

Spa�em przez te deszczowe dni w motelach. Oczywi�cie w swym ekwipunku mia�em wszystko co potrzebne do spania gdziekolwiek (potem z tego wielokrotnie korzysta�em), ale jako� nie mog�em siebie wyobrazi� �pi�cego tak „od razu” w mokrym �piworze, w mokrym namiocie, w mokrych rzeczach – i to przy temperaturze ledwo oko�o 7 stopni Celsjusza. Do Winnipegu, do swego kolegi jeszcze z czas�w studi�w architektonicznych w Szczecinie dotar�em bez specjalnych sensacji.

Nie licz�c problem�w z rowerem. Nawali�a mi bowiem r�czka hamulca, kt�ra jednocze�nie jest d�wigni� zmiany bieg�w – „przerzutk�” – w g�r� i w d�. Z takim uszkodzeniem nawet nie pr�bowa�em jecha� dalej. Dobrze w sumie, �e sta�o si� to przed Winnipegiem, gdy� jest to du�e miasto z sieci� dobrych sklep�w rowerowych (zwykle maj� przy nich mniejsze lub wi�ksze warsztaty naprawcze). Zajecha�em wi�c do jednego z nich po pomoc. Pr�bowali naprawi�, ale nie bardzo wiedzieli jak si� do tego zabra�. Zbyt skomplikowane. Zadzwonili do Shimano (producenta). Powiedziano im, �e tych r�czek si� nie reperuje, �e je sie po prostu wymienia. I to na gwarancji. Uffff... ci�ar spad� mi z serca, gdy� r�czka taka to ponad $150. Wymieni�em te� �a�cuch na bardziej odporny. Po blisko 4 godzinach sp�dzonych w sklepie i zap�aceniu tylko $15 za... sam nie wiem co, gdy� mechanik na pewno dostaje wi�cej na godzin� ni� ja zap�aci�em za... cztery - moja maszyna by�a jak nowa!

No, a m�j kolega przyj�� mnie bardzo mi�o, ugo�ci� i jad�em i napitkiem i dobrym �o�em. Pozosta�em u nich jeszcze jeden dzie�. Tak dla zasady. A i odpocz��em przy okazji.

Opuszczaj�c Winnipeg zbli�a�em si� tym samym powoli do nast�pnej prowincji - Ontario - i jej s�awnych le�nych ost�p�w. Tak – s� tam odcinki szosy, gdzie widniej� znaki drogowe z napisem : „Nast�pna stacja benzynowa o 120 km. Sprawd� poziom paliwa”. Ja paliwa nie musia�em sprawdza�, ale... za towarzysza po lewej i po prawej stronie drogi mia�em zwykle lasy, oraz... lasy, jak r�wnie�... lasy, a czasami i... lasy !!! Co ciekawe – wielokro� przez wiele kilometr�w nie spos�b by�o do nich wjecha� ! �adnych przesiek, �adnych dr�g bocznych... Od szosy odgradza� mnie od nich r�w, teraz wype�niony cz�sto wod� ze wzgl�du na pogod�.

Drogi ju� nie tak dobre jak w prowincjach preryjnych (Alberta, Saskatchewan, Manitoba). Cz�sto po jedno pasmo ruchu w dan� stron�. Do tego pobocza bardzo w�skie, wielokro� ledwo po 0,5 m, a czasami w og�le. Jazda w takich warunkach niezbyt bezpieczna.

To tam w�a�nie, w p�nocnym Ontario o ma�o co, a zako�czy�bym sw� przygod� nie tylko z Kanad� ale i z �yciem kto wie, czy nie na zawsze. Pada�o bardzo mocno. Mozolnie wkr�ca�em si� w kilometry kolejnego dnia, gdy mijaj�ca mnie wielka ci�ar�wka z tak�� przyczep� zachwia�a i zarzuci�� mn� tak, �e... na swym lewym policzku poczu�em dotyk... Eeee... – lepiej nie m�wi�. Jestem tu, pisz� te s�owa – po c� my�le� o przykrych momentach !

Ale by�y te� i mi�e momenty zwi�zane z przelatuj�cymi obok mnie ze �wistem ci�ar�wkami. Taki na przyk�ad wielki „truck” (ci�ar�wka) z byd�em, gdy mija w g�stych strugach deszczu... Ej ! - nie ma nic wspanialszego ni� ten zapach... ! ten smak w ustach ! Ej... !!!

Prowinacja Ontario jest powierzchni� pono� tak wielkia jak p� Europy. Mo�e. Jedno wiem – jest to na prawd� wielka prowincja !

Pogod� mia�em tu ju� lepsz� ni� na preriach, lecz przelotne opady i cz�ste nieprzyjazne wiatry dawa�y mi si� we znaki. Wed�ug statystyk oko�o 90 % wiatr�w w Kanadzie wieje w kierunku wschodnim (dlatego taki w�a�nie wybra�em). Niestety – nie dane mi by�o tego do�wiadczy�. Mo�e z kilkoma wyj�tkami... Ot� do Regina’y, stolicy prowincji Saskatchewan lecia�em prawie jak na skrzyd�ach ! Jednym z powod�w by� w�a�nie sprzyjaj�cy wiatr. By�y momenty, �e p�dzi�em bez wysi�ku ponad 40 km/godz. I to z moim jucznym rumakiem !

Tego te� dnia pobi�em dzienny rekord przejazdu : 247 kilometr�w!

Drugim powodem by�a konieczno��... obejrzenia meczu bia�o-czerwonych, bior�cych udzia� w mistrzostwach �wiata w pi�k� no�n� ! Musia�em koniecznie znale�� jaki� motel z tv i kana�em, kt�ry transmitowa� to spotkanie ! Tak – jazda rowerem przez Kand� sk�ada�a sie tak�e z... pi�ki no�nej !

Co do Ontario – przyznaj�, �e sz�o mi ono opornie nie tylko ze wzgl�du na sw�j ogrom, ale tak�e ze wzgl�du na... ma�e czarne muszki i komary. Miliony i miliardy !!! Oczywi�cie wszystkie akurat upar�y si� poznawa� mnie i moj� sk�r�. Ci�y i �ar�y �ywcem bezlito�nie. Troch� pomaga�o otulanie sie kilkoma warstwami odzie�y, ale jak�e tak �y� ca�y czas ? Kupi�em wi�c sobie specjalna „siatkow�” kamizelk� z takim� kapturem (tu wszyscy maja takie „akcesoria”!). Pomog�o troch�. Tak�e nauczy�em si� w�lizgiwa� do namiotu „zabieraj�c” z soba jednego, no ! – najwy�ej dwa komary ! Ich los i tak by� od razu przes�dzony. Czerwone plamki po nich widnieja na �ciankach namiotu do dzi�, mimo kilkukrotnego prania.

Do Ottawy, stolicy Kanady wjecha�em... sp�niony o jeden dzie�. Sp�niony, bo gdybym przyjecha� o ten jeden dzie� wcze�niej wita�yby mnie prawdopodobnie wielokolorowe t�umy na ulicach. Orkiestry i wiwaty. Tak – 1 lipca przypada bowiem Canada Day – Dzie� Kanady !!! Przyjacha�em p�niej. No c�.

W Ottawie mam kolejnych znajomych jeszcze z Polski. Ugo�cili ciep�o. Nakarmili. Oprali. Pozwolili odpocz�� dzie�, sprawdzi� emaile. Aha ! W Ottawie maj� bardzo dobre czeskie piwo ! „Kozio�” zdaje si� nazywa. Na prawd� dobre ! Bo i z piwa sk�ada si� jazda rowerem przez Kanad�!

Ottaw� troch� ju� znam, gdy� by�em tam latem 2001 roku. Wi�kszo�� czasu sp�dzi�em wi�c z przyjaci�mi. W dniu wyjazdu jednak�e, w kilka godzin szybko objecha�em centrum miasta z najbardziej znacz�cymi obiektami jak budynek Parlamentu i pomkn��em w stron� pi�tej ju� prowincji kanadyjskiej – Quebec’u.

Niebawem przekroczy�em rzek� Ottaw� i znalaz�em si� w fracuskoj�zycznej cz�ci Kanady. „Distinct Society” („wyj�tkowe, oddzielne spo�ecze�stwo”) – jak nazywa ich reszta kraju. I nie bez racji – przyznam. Jest to inna prowincja ni� pozosta�e. Inna j�zykiem, inna wygl�dem, inna zwyczajami. A mia�em sposobno�� przyjrze� si� temu wszystkiemu bli�ej, gdy� zmuszony zosta�em do zjechania z autostrady trans-kanadyjskiej na miejscowe, lokalne szosy ju� w Ottawie. To ze wzgl�du na du�y ruch samochodowy w tej cz�ci Kanady. Odpowiednie tablice zabraniaj� wjazdu wolno poruszaj�cym si� pojazdom na drogi szybkiego ruchu czy autostrady. Nie wsz�dzie jest to przestrzegane, ale nie warto naci�ga� struny, je�li... muzyka na niej grana b�dzie zgrzyta�a niemi�o.

W efekcie zobaczy�em krain�, kt�ra bardzo przypomnia�a mi Europ�, a szczeg�lnie Polsk�! Moja trasa wiod�a teraz przez ma�e i wi�ksze miasta i miasteczka, wielokro� przez wioski. Czu� mog�em zapach p�l, mijanych osad, charakterystyczny zapach gospodarstw ch�opskich...

No i te ko�cio�y! Wsz�dzie ich pe�no, i wielkich takich! Cz�sto wst�powa�em do nich. Za ka�dym razem pozostawia�y na mnie inne wra�enie. Cho� nie s� tak stare jak ko�cio�y w Polsce, to wystrojem i nastrojem bardzo podobne s� do polskich. Zauwa�y�em, �e du�o ludzi ucz�szcza na nabo�e�stwa i msze. No i te�, tak jak w Polsce po zako�czeniu ich ludzie spotykaj� si� „pod” ko�cio�ami, by po prostu pogada� sobie...

Moja trasa wiod�a raz po tej, raz po tamtej stronie rzeki. A rzeka nie do��, �e zmienia�a nazw� (z rz. Ottawy na rz. �w. Wawrzy�ca) to robi�a si� coraz wi�ksza i szersza. U swego uj�cia do oceanu atlantyckiego �w. Waw-rzyniec ma sporo ponad 25 kilometrow (je�li nie wi�cej) szeroko�ci. Nie-trudno wi�c by�o naszemu flagowemu transoceanicz-nemu „M.S. Batory” one-gdaj wp�ywa� do Montre-alu. Miejsca na rzece mia� wbr�d.

Wielki Montreal, podobnie jak wi�kszo�� du�ych miast przed i potem min��em bokiem. W oddali tylko noc� widzia�em wielk� �un� tego przewspania�ego miasta.

Niestety - musia�em wybiera� : albo turystyka i relaks, albo moje plany po��czenia dwu ko�c�w kraju. Gdybym bowiem chcia� wst�powa� i zatrzymywa� si� na dzie�, dwa w cho�by najbardziej znanych miastach po drodze przypuszczam, �e i p� roku by mi nie starczy�o na pokonanie tego pa�stwa-kontynentu.

Troch� to szkoda. Wiem bowiem, �e straci�em wiele. Jak cho�by w Baddeck. Dopiero po mini�ciu tej miejscowo�ci dowiedzia�em si�, �e mieszka� tam i pracowa� przez wiele lat, tam�e zmar� i jest pochowany... Aleksander Graham Bell – ojciec telefonu.

W Riviere du Loup moja trasa skr�ca ostro na po�udnie w stron� tak zwanych „kieszonkowych” prowincji kanadyjskich. Cho� najmniejsza z nich jest wielko�ci kilku polskich wojew�dztw, to z tak� Albert�, kt�ra jest ponad dwukrotnie wi�ksza od ca�ej Polski nie maj� po prostu startu. Ka�da jednak z tych prowincji ma swoisty, specyficzny charakter. Mo�e to ze wzg�du na swe stosunkowo przejrzy�cie zdefiniowane warunkami geograficznymi granice. Te za� skupi�y w spos�b naturalny okre�lony typ osadnik�w. Wszystko to za� przez wieki wytworzy�o t� ich specificzno��.

New Brunswick, Nova Scotia, Prince Edward Island (kt�rej to mini-prowincji jednak nie „zaliczy�em” gdy� zbyt mi by�a „z trasy”) oraz New Foundland - to najstarsze tereny osadnictwa bia�ych nie tylko w Kanadzie, ale i na kontynencie p�nocno-ameryka�skim. S� to pi�kne tereny z ciekawymi zabytkami i przebogat� histori�. Ka�d� z tych prowincji warto objecha� rowerem osobno. Ka�dej warto po�wi�ci� osobny czas i uwag�. Mnie niestety gna�o.

Nawet nie zauwa�y�em prawie, gdy znalaz�em sie ju� w North Sydney – jednym z kanadyjskich port�w atlantyckich. Dzi� leniwy porcik by� w czasach II wojny �wiatowej prawdziwym gigantem ! St�d bowiem odchodzi�y s�awne konwoje z pomoc� dla walcz�cej Europy. By�y to czasy prosperity dla miasta. Teraz przyp�ywaj� tam statki rybackie oraz kursuj� promy ��cz�ce z reszt� Kanady. Jednym z nich nast�pnego dnia wczesnym ranem odp�yn��em do ostatniej prowincji na wschodzie, do Nowej Foundlandii.

Ranek by� mglisty. Przy rampach za�adowczych na prom charakterystyczny ruch i zgie�k. Powoli podchodzi�em z mym rowerem do przej�cia dla pieszych. Im bli�ej by�em, tym bardziej z ciep�ych opar�w mg�y wy�ania� si� m�j prom-gigant „Joseph and Klara Smallwood”. Jego wielko�� mog�em ju� podziwia� poprzed-niego wieczora, gdy dobi� do nabrze�a, by oczekiwa� na nowych pasa�er�w i �adunek. Oko�o 190 metr�w d�ugi, mieszcz�cy ponad 1200 pasa�er�w i 400 pojazd�w. Z �atwo�ci� wi�c wch�on�� mnie z moim stalowym pojadem.

Podr� by�a d�uga – ponad 14 godzin. Szkoda, �e g��wnie we mgle. C� – to tam u nich „normalka”, tak jak u nas w Albercie 300 dni s�o�ca i niebieskiego nieba. Up�yn�a jednak szybko, gdy� zawsze by�o co� do robienia, a to zacerowa� co�, a to naprawi�, a to zapisa� w ko�cu w notesie wszystko co my�li przynios�.

No, a przede wszystkim... nic nie robi� ! Najzwyczajniej odpocz�� i wyci�gn�� nogi. Przez te dotychczasowe 38 dni bowiem dane mi by�o to zrobi� ledwo 2 razy : w Winnipeg’u i Ottawie.

P�nym wieczorem prom dobi� do ma�ego portu Argentia (woko�o kopalnie srebra), dawnej bazy... marynarki USA. Szybko wskoczy�em na rower, by uciec jak najszybciej od ba�aganu roz�adunkowego. Nie by�a to �atwa jazda. Wko�o prawie zupe�na ciemno�� i do tego ta kleista mg�a. W ko�cu jednak znalaz�em przyjazne dusze, kt�re pozwoli�y mi rozbi� m�j mini-namiocik na ich przydomowym trawniku.

Nast�pny dzie� mia� nale�e� do najgorszych.

Nic jednak tego nie zapowiada�o. Dzie� bowiem zacz�� si� ca�kiem przyjemnie. Mg�a ust�pi�a rankiem, a w ko�o roztacza� zacz�y si� malownicze widoki. Do St. John’s, kra�ca mego peda�owania na wschodzie by�o ledwo 136 km. Im jednak wi�cej ich przybywa�o na liczniku, tym ci�ej mi si� jecha�o. Zrobi�o si� ch�odnawo. Zacz�o popadywa�. Wiatr wzm�g� si� i do tego zmieni� kierunek na mi przeciwny. Pojawi�y si� wzniesienia. Cho� nie g�ry, to wystarczaj�co uci��liwe. Dosz�o w efekcie do tego, �e zje�d�aj�c z du�ych nawet pochy�o�ci musia�em... peda�owa�! Gdy w oddali zacz�y pojawia� si� zabudowania St. John’s – mego tak d�ugo wyczekiwanego celu podr�y - mi wcale do �miechu nie by�o. Ma�o tego – by�em prawie w�ciek�y.

Humor poprawi� mi si� odrobin�, gdy zobaczy�em „fizyczny” koniec szosy. Dalej autostrada trans-kanadyjska ju� nie wiod�a. Spodziewa�em si� co prawda jakiego� obelisku, tablicy pami�tkowej, ale nigdzie nic nie mog�em zauwa�y�. - Dobre i to - pomy�la�em. Potem w centrum miasta powiedziano mi, i� rzekomo gdzie� jednak jest jaka� „mila zero” i tablica. Nikt nie umia� jednak powiedzie� mi gdzie. Dzi�, gdy pisz� te s�owa po 9 miesi�cach ju� wiem, �e „mila zero” w St. John’s jest i wiem gdzie jest. Ale to ju� zostawie sobie na... nast�pny raz!

St. John’s jest pi�knie po�o�onym, kameralnym i bardzo starym portem. To tu kapitan Cabot zacumowa� w XVI, by wzi�� te ziemie w posiadanie dla Anglik�w. Pobyt w tym uroczym mie�cie (co za kolorowe domy ?!) up�y-n�� mi mi�o, cho� w nocy przy-szed� pot�ny sztorm t�uk�c o szyby deszczem i li��mi.

Przedpo�udnie nast�pnego dnia up�yn�o mi na pakowaniu roweru do specjalnego pud�a (tylko w takiej postaci bowiem linie lotnicze przyjmuj� rowery do przewozu) oraz upchaniu mych baga�y w kartony. Wszystko odby�o si� bezproblemowo. Rower zostawi�em ch�opakom w sklepie rowerowym do rozmontowania i 2 godziny p�niej oraz ubo�szy o ca�e 10 dolar�w mia�em go gustownie upchanego w stosowne pud�o. Samolot do Vancouver (z mi�dzyl�dowaniem w Halifax’ie i Toronto) wystartowa� po po�udniu. Wygl�da�em troch� �miesznie, gdy� mia�em na sobie tylko obcis�e gacie rowerowe i tak�� kurtk�. Dooko�a mnie za� siedzieli „normalnie” ubrani pasa�erowie.

W Vancouver odebrali mnie z lotniska kolejni znajomi Polacy. Mieszkaj� tam od lat, cho� poznali�my sie w Calgary. Wojtek to zawzi�ty kolarz jeszcze z czas�w Szozdy i Szurkowskiego. Do dzi� w jego piwnicy wisi pieczo�owicie konserwowany rower marki Jaguar – Special Edition. Ci, z Was, ktorym ta nazwa co� m�wi, wiedz� co to jest Jaguar SE. Tym za� z Was, ktorzy nie s�yszeli�cie o tym rowerze wyja�nia� nic nie b�d�. I tak nie zrozumiecie. Ha! ha!

Nast�pnego dnia Wojtek podrzuci� mnie na dworzec autobusowy, bym stamt�d m�g� wyruszy� w drog� do Victorii. Za marne 25 dolar�w mia�em i wspania�� podr� luksusowym autokarem (to nie klekocz�cy PKS !) i ponad godzinny przejazd promem na wysp� Vancouver, na kt�rej le�y Victoria.

Przed po�udniem by�em ju� na drugim ko�cu trasy. Z czelu�ci autobusu kierowca wydoby� nierozpakowane od St. John’s pud�o z rowerem oraz reszt� mych baga�y. Pogoda by�a prze�liczna. Ciep�o i s�onecznie. W p� godziny wszystko by�o spowrotem jak nale�y – rower w komplecie, torby na baga�nikach, a ja gotowy do drogi.

Jeszcze tylko pami�tkowe zdj�cie na owym skwerku, przy tablicy z napisem ‘mila zero” – praprzyczynie mego szalonego pomys�u. Jeszcze tylko k�ko rowerem tu, k�ko tam... (kolejni Polacy!). Jeszcze tylko ostani rzut oka na rozedrgane kolorowym t�umem turyst�w centrum...

Potem ju� powrotna droga do przystani promowej i tym samym promem hop, na l�d. Jak�e znana droga. Wielokro� przeze mnie przejechana, sprawdzona, do�wiadczona. Tyle, �e z okien auta. Z luksusu klimatyzowanego wn�trza pojazdu.

Tym razem pojazd mia� dwa ko�a, a motorem by�em ja sam.

Jecha�o mi si� wr�cz wspaniale. Wiatr jakby sobie przypomnia� w ko�cu, w kt�r� stron� powinien wia�. Rado�� z faktu, �e wracam do domu rozpiera�a mi serce !

To nic, �e po drodze prawie 1000 km g�r, i to nie byle jakich, bo G�r Skalistych. To nic, �e po drodze s�awna Coquihalla Higwhay – ponad 200 km morderczych wzniesie� w zupe�nym odludziu. To nic, �e niebawem ju� mi nie wolno b�dzie spa� na dziko w namiocie, ot gdzie�, w zakolu polany w przydro�nym lesie, bo jest ostrze�enie o napastliwych nied�wiedziach czarnych i grizzly. To nic...

Jak�e inaczej min�y mi te kilometry i dni jazdy.

Jak�� r�nic� jest powr�t do domu znajom�, „swojsk�” tras�. Tak – oczywi�cie! Mia�em „momenty”. Przejazd przez g�ry nie by� znowu taki ca�kiem sielski-anielski. Tym niemniej nic to... nic... Jecha�em do domu!

Z przyg�d wartych wspomnienia na trasie z Vancouver do Calgary wymieni� :
- morderczy podjazd na tzw. Szczyt Coquihalla, najwy�sze miejsce autostrady, szczeg�lnie za� jego ostatnie klikana�cie kilometr�w. Dwa razy na ca�ej mej d�ugiej trasie musia�em zej�� z roweru, gdy� si�y odm�wi�y mi pos�usze�stwa. Pierwszy raz by�o to kilka dni po wyje�dzie z Calgary, na samym prawie pocz�tku. Drugi raz tu w�asnie, przed samym tunelem wiod�cym do owego najwy�szego punktu;
- borowiki wielko�ci talerza obiadowego, ba! zdrowe jak... rydze (najwi�ksze jakie kiedykolwiek znalaz�em w �yciu) przypadkowo znalezione, gdy szuka�em miejsca pod namiot po przekroczeniu szczytu Coquihalla;
- kolejny super podjazd, tym razem z miasteczka Merritt; ponad 25 kilometr�w m�cz�cego, mozolnego wspinania si� w potwornym upale, ale za to hiszpa�skim krajobrazie;
- nast�pna seria podjazd�w, jak�e jednak niewinnych i w sumie banalnych po tych ju� ponad 5500 km zaprawy;
- prze��cz Rogers’a – miejsce symbol, dla jad�cych przez g�ry Skaliste. Jest to punkt namia-rowy, odmierzaj�cy. Dla jad�cych z zachodu, jest jak kropka nad „i”, cho� bowiem do przejechania pozostaje jeszcze sporo kilometr�w, to zaliczaj�c „Roger’sa” czujesz si� jakby� by� ju� na preriach.

Dzwoni�em z trasy do domu. Nie wiedzia�em, czy moi najbli�si planuj� jakie� huczne witanie mnie, czy te� nie. Nie chcia�em im psu� szyk�w. Ale nie nalega�em te� na dowiedzenie si� szczeg��w. Jecha�em sobie po prostu powoli w stron� Calgary. Jecha�em przecie� do domu.

A pogoda jakby chcia�a mi odp�aci� wszelkie swe grymasy, kaprysy i prztyczki w nos, kt�rymi mnie raczy�a poprzednio. S�o�ce i s�o�ce i s�o�ce dooko�a. Wiatr systematycznie w plecy. Gdyby nie to, �e ustali�em z �on� powr�t na czwartek, 25 lipca, to by�bym przypuszczalnie pobi� kolejne rekordy dzienne, cho� to przecie� g�ry. Jecha�o mi si� na prawd� wspaniale !

Ostatni nocleg na campingu w Banff. Ostrze�enie o nied�wiedziach. �ywno�� nale�y chowa� do specjalnych metalowych szafek lub wiesza� wysoko na drzewach na linach. Na przemykaj�ce chy�kiem kojoty nikt z biwakuj�cych nie zwraca uwagi. Normalka.

Zach�ca i pogania. S�o�ce dopieka. Jestem opalony „na murzyna”. Jeden ma�y mankament jednak�e: praw� stron� mam zdecydowanie ciemniejsz� ! Nic dziwnego – wi�kszo�� trasy i czasu sp�dzi�em poruszaj�c si� r�wno-legle do linii zach�d-wsch�d !

Do Calgary dobijam popo�udniem. Obejmuj� z czu�o�ci� przydro�ny znak z napisem „Calgary City Limits” („granice miasta Calgary”). Do domu mam jeszcze tylko (a moze „a�” ?) oko�o 30 kilometr�w. Wlok� si�, gdy� nie chc� zepsu� przywitania mnie, kt�re przygotowa�a z dzie�mi moja �ona Ala.

Spogl�dam w kierunku po�udniowym. W oddali burzowe chmury. - Czy�by...? - my�l� sobie, ale peda�uj� dalej. Tymczasem chmury jakby bli�ej. Chyba powinienem przy�pieszy�, bo zaraz b�dzie pada�. Naciskam wi�c peda�y mocniej. I mocniej. I mocniej.

I raptem, w oddali, na poboczu szosy widz� grupk� ludzi. Jakie� plansze, transparenty... Tak! to moi!!! Znajomi! Przyjaciele! Koledzy z pracy!

Puszczam kierownic�. Wyrzucam obie r�ce w g�r� w ge�cie zwyci�stwa. Pi�ci zaci�ni�te. Yes! Yes! I did it!!! I did!!!! Tak! Tak! Zrobi�em to!!! Zrobi�em !!!

Deszcz ju� pada�.Zupe�nie jak wtedy.Czterdzie�ci osiem dni wcze�niej. By� 25 lipiec 2002 Godzina 18:15. Stan licznika 6430.

Spotka�em wielu rowerzyst�w podr�uj�cych tak, jak ja przez Kanad�. Nie wszyscy jechali z ko�ca w koniec, ale, cho� by�o to wa�ne dla mnie, to czy� musia�o by� dla nich ? Spotka�em pewnego Niemca, listonosza spod Monachium, kt�ry corocznie robi sobie przerw� od roznoszenia list�w i poznaje nowe kraje. Podziwia�em jego rowerow� wersje BMW (c� za rower !!!). Napotka�em dziewczyn�, kt�ra ledwo tydzie� by�a w drodze na... Alask� (!) oraz, jak ja ich nazywam „hot rods” – „gor�ce sztyfty” facet�w na rowerach za 3-5 tys.dolar�w podr�uj�cych tylko z... kart� kredytow�.

Ale spota�em rownie� wielu starszych rowerzyst�w. Jak na przyk�ad Andre z Ottawy, jecha� prawie t� sam� tras� co ja, z Victorii do St. Johns. Rocznik 1937 = 67 lat. Jechali�my nawet z sob� przez kilka dni. Spali�my na wsp�lnych biwakowiskach. Albo para ma��e�ska – on 65 lat, ona 63 lata. Te� pokonywali t� sam� drog�. Ba ! potem mieli w planach Niemcy i p� Europy.

Z napotkanych po drodze rodak�w (mia�em do roweru przyczepion� flag� kanadyjsk� i polsk�, wi�c �atwo by�o mnie rozpozna�), cho� nie znali�my si� wcze�niej, to z wszystkimi o dziwo ��czyli mnie wsp�lni polscy znajomi ! Znamienne, prawda?

W Ontario i Manitobie (szczeg�lnie) przy drogach, w rowach lub na poboczach napotka�em mas� zabitych zwierz�t. Nawet pot�ny wieluset kilowy �o� nie ma szans z wielotonow� ci�ar�wk� i jej druzgoc�c� predko�ci�. C� – oto cena cywilizacji...

Z podr�y pozosta�o mi oczywi�cie szereg pami�tek. Mi�dzy innymi dwie butleczki z wod�. W jednej mam Atlantyk, w drugiej Pacyfik.

Pr�cz 2 opon zmieni�em kilkana�cie d�tek. Klejonych dziur nie licz�. Pr�cz awarii r�czki hamulca nie mia�em �adnych powa�niejszych problem�w technicznych.

Dziennie przeje�d�a�em oko�o 150-180 kilometr�w. Najd�u�szy etap : 247 km Swift Current-Regina. Najkr�tszy: 50 km Bassano-Brooks (drugiego dnia po wyruszeniu). Najwi�ksza predko��: 67 km/godz. Zwykle by�em w trasie oko�o 10-12 godzin dziennie (oko�o 8-9 godzin peda�owania).

Mam, zdaje si�, honor i szcz�cie by� pierwszym Polakiem, kt�ry przemierzy� Kanad� rowerem z ko�ca do ko�ca. S�sza�em o wielu rodakach, kt�rym nieobce s� drogi tego wspania�ego kraju, ale, jak dot�d nie s�ysza�em o nikim, kto wybra� si� od jednego oceanu do drugiego.

Wiem. Sprawdza�em.

Dla ciekawo�ci dodam, �e corocznie dziesi�tki, je�li nie setki os�b z mozo�em pokonuj� mniej wi�cej t� sam� prawie drog�. Ciesz� si�, �e do��czy�em do tego elitarnego klubu.

Moim has�em, kt�re pr�cz moralnego wsparcie mojej najbli�szej rodziny i przyjaci� sk�oni�o, a potem pozwoli�o trwa� na trasie by�o „Just do it !” („po prostu zr�b to”) – has�o firmy NIKE. Dzia�a, radz� spr�bowa�. Sprawdzi�em na w�asnej sk�rze.

Dla wyja�nienia – nie mia�em �adnych sponsor�w. Nikt, nigdzie i w niczym mi nie pomaga�, ani nie wspomaga�. Tak finansowo, jak i fizycznie.

Mej najbli�szej rodzinie: c�rce Joannie oraz synom Filipowi (nie ma go niestety na zdj�ciach z powitania, gdy� by� w tym czasie w Toronto na m�odzie�owym spotkaniu z Janem Paw�em II) oraz Adamowi, a szcze-g�lnie mej �onie Alinie jestem bardzo wdzi�czny za ca�� okazan� mi pomoc i wsparcie.

Byli�cie wszyscy ze mn� razem przez te d�ugie kilometry i dni...

Di�kuj� tak�e mym bliskim znajomym, w szczeg�lno�ci Heniowi Kotukowi, jak r�wnie� przyjacio�om i znajomym spoza Calgary, ktorzy u�yczli mi dachu nad g�ow� i obdarzyli relaksuj�c� go�cin� : Bolkowi �uckiemu w Winnipegu, Lilce i Andrzejowi Arkuszewskim w Ottawie oraz Marylce i Wojtkowi Soczy�skim w Vancouver, jak r�wnie� imiennym i bezimiennym dobrym ludziom, kt�rzy pozwolili mi rozbi� m�j namiocik, by z�apa� kilka godzin odpoczynku i snu. Uko�czenie przeze mnie tej wyprawy jest r�wnie� Wasz� zas�ug�.

A przede wszystkim dzi�kuj� Jemu.
Jedynemu.
Bez Ciebie, ani ta moja marna przygoda,
ani nic innego nie by�oby przecie� mo�liwe.
Dzi�ki Ci.
Bo�e.

	2004 © Stan Majcherkiewicz