Montenegro 2007

Durmitor

Durmitor stanowi najwyższą część Gór Dynarskich, sfałdowanych w orogenezie alpejskiej, która rozpoczęła się 130 mln lat temu i trwa do dziś. Najwyższy szczyt to Bobotov Kuk - 2522 m, ale może jeszcze się coś w najbliższej przyszłości wypiętrzy i go zdeklasuje. Durmitor widnieje na liście dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Podjazd prowadził przez tunele podobne do tych w kanionie Pivy. W miarę nabierania wysokości tunele, które zostawialiśmy za sobą zmniejszały się i wyglądały z góry jak dziurki w mrowisku. Dnia ubywało, sił również, a tu z jednej strony skała, a z drugiej przepaść, co nawet przy bujnej wyobraźni i mocno wygimnastykowanym w abstrakcyjnych ćwiczeniach umyśle nie pasowało do wyobrażenia rozłożonych namiotów i stojących obok rowerów.

Aż tu nagle... starodroże! Wiem, nie ma chyba takiego słowa, ale łatwo się domyśleć, że chodziło o stary fragment meandrującej drogi, która obecnie jest poprowadzona na skrót przez nowowydrążony tunel. Tam też jednogłośnie zdecydowaliśmy pozostać na noc i tak się stało.

Przed snem postanowiłem jeszcze ustawić z pamięci ostatnie wskazania mojego licznika rowerowego, w którym jakimś cudem poprzedniego dnia wyzerowały się wszystkie kilometry i godziny, ale zaciąłem się na parametrze WS2155. Ponieważ dawno nie ustawiałem licznika, to też nie pamiętałem co to za wartość. Na szczęście przypadkiem na licznik zerknęła Dorota, która wyjaśniła od ręki, że chodzi o obwód koła...

Zapowiadała się bezchmurna noc, postanowiliśmy więc ze Sławkiem sprawdzić jak się zasypia z widokiem rozgwieżdżonego nieba przed nosem, co też i uczyniliśmy, kładąc się obok namiotu pod gołym niebem.

Rano po zjedzeniu ratfasolki (patrz dział KUCHNIA), przyrządzonej oczywiście na ogniu z ogniska, a nie z kuchenki, ruszyliśmy dalej w kierunku Durmitoru. Wspinaliśmy się najpierw stromym zboczem po serpentynach, oglądając panoramę jeziora Pivsko a potem nieco łagodniejszą drogą przez las i pola aż do miejscowości Trsa położonej malowniczo wśród trawiastych pagórków, na których zamiast krzewów i drzew wyrastały z ziemi tylko kamienie. W Trsie strzeliliśmy w barze po kawie i poprzyglądaliśmy się z zaciekawieniem obsługującym nas mrukliwym Czarnogórcom, dokładnie takim, o jakich czytaliśmy w przewodniku.

Literatura donosi, że „surowe warunki życia stworzyły tu szczególny typ człowieka, który ponad wszystko stawia wolność, godność osobistą i siłę fizyczną. Dla słabych i niepozornych nie ma tu miejsca. Czarnogórzec - to typ silnego, wysokiego mężczyzny, o otwartym spojrzeniu, rozkochanego w walce i niezbyt chętnie zajmującego się żmudną, codzienną krzątaniną. Czarnogórzec lubi rozkazywać i rządzić, nie lubi natomiast, żeby nim rządzono.”

Jako, że nie byliśmy bojowo nastawieni, to też nasi Czarnogórcy nie mieli z kim walczyć i wbrew swojej naturze zajęli się banalną krzątaniną, czyli podali nam mocną kawę i pozwolili nawet podładować baterie. Poza tym pasowali idealnie do przytoczonego opisu, a zwłaszcza jeden, który wyglądał jak połączenie niedźwiedzia grizzli z Jean’em Reno. Kiedy krzątał się koło paleniska, nad którym były porozwieszane fragmenty barana, można było odnieść wrażenie, że przed chwilą osobiście go rozczłonkował bez użycia noża.

Po wypiciu kawy wsiedliśmy na nasze bestie, aby przypuścić atak na dwie kolejne przełęcze: Prijespa – 1884 m i Siedlo – 1907 m, najwyższą w Durmitorze i w całej Czarnogórze. Po zdobyciu Prijespy rozgrzaliśmy się wystarczająco, żeby ruszyć na Siedlo i nie przeszkodził nam w tym nawet deszcz, który się nagle pojawił, ale jeszcze szybciej znikł, gdy zobaczył z jakimi chwatami ma do czynienia. Podjazd ułatwiał nam asfalt, położony chyba z okazji naszego przyjazdu tak, że był jeszcze ciepły, a na jego końcówce stały machiny, które nie zdążyły go do końca rozwinąć. Dlatego ostatnie 300 metrów jechaliśmy po drodze utwardzonej aż do ekstremum-maximum zwanego przełęczą. Tak zdobyliśmy Siedlo. A potem było już generalnie cały czas z górki...

Letni śnieg w Żabljaku

Z Siedla zjechaliśmy do Żabljaka, najwyżej położonego miasta w byłej Jugosławii – 1456 m. Nieczęsto się to zdarza, żeby jadąc w dół znaleźć się najwyżej, ale w Czarnogórze to możliwe. Po zrobieniu rundki honorowej, zakupów i spożyciu w knajpie obfitego w różne rodzaje mięsa posiłku udaliśmy się na kamping Ivan położony nad Crno Jezero, czyli Czarnym Jeziorem.

Klimat przypominał nasz, tatrzański. Warunki były przyzwoite, udało się nawet skorzystać z natrysku. Padał deszcz, zrobiło się jakoś ponuro, więc rozpiliśmy ze Sławkiem po butelce Rakiji, Dorota z Zabłem po winie i poszliśmy spać. Dla ścisłości należy zaznaczyć, że Rakije miały po 100 ml, a wina niewiele więcej.

W nocy była burza, lało, waliły pioruny i wiał silny wiatr a nad ranem... spadł śnieg! Temeratura wynosiła 2 stopnie, więc nie bardzo się chciało opuszczać wygrzane śpiwory, ale perspektywa zjechania w niższe, cieplejsze warstwy atmosfery skutecznie zmotywowała nas do tego nadludzkiego wysiłku. Rano po śniadanku zrobiliśmy sobie jeszcze pieszą wycieczkę nad sam brzeg jeziora, a potem puściliśmy się zjazdem do Kanionu Tary.

Kanion Tary

Po drodze padało, a my pruliśmy w dół serpentynami we mgle, trochę wbrew instynktowi samozachowawczemu, mimo to szczęśliwie udało się dojechać do głównej atrakcji Parku Narodowego Durmitor, czyli Kanionu Tary. Kanion Tary rozciąga się na 82 kilometrowym odcinku i jest najgłębszym kanionem w Europie, a, jak twierdzą Czarnogórcy, drugim co do głębokości kanionem na świecie po Wielkim Kanionie Colorado w USA.

W niektórych miejscach ponoć jego głębokość dochodzi do 1300 m. Przez kanion przerzucony jest most, zaprojektowany przez profesora inżyniera Mijata Trojanowica i uchodzi on za arcydzieło myśli technicznej. Ma 370 m długości, wspiera go pięć łuków, z których największy - ten nad rzeką - ma rozpiętość 116 m, a wysokość od poziomu rzeki - 150 m. Zapoznaliśmy się dokładnie z konstrukcją mostu, oglądając go z boku i przejeżdżając po nim na drugą stronę kanionu.

Będąc w połowie zatrzymywaliśmy się komentując między sobą widoki i starając się zapisać je jak najgłębiej w pamięci, w której na takie rarytasy nigdy nie szkoda miejsca. Po dokładnym, trójwymiarowym zeskanowaniu mostu i utworzeniu jego wirtualnej kopii w naszych szarych komórkach udaliśmy się w dalszą trasę wzdłuż rzeki.

A potem już cały czas we mgle i deszczu z przerywnikiem w postaci wymiany dętki (pecha miała Dorota) dojechaliśmy do Mojkovaca, gdzie przemoknięci i zziębnięci wybraliśmy na nocleg okazały z zewnątrz hotel. W hotelowej kuchni urządziliśmy kolację na cześć nowożeńców Doroty i Zabła i przyprawiliśmy ją Rakiją, ale tym razem już z normalnej butelki. Na kolację była: wieprzowina marynowana w sosie sojowym i przysmażana w cebuli z czosnkiem i cukrem, bakłażan smażony z cebulką i słodką papryką, oczywiście odpowiednio przyprawiony, do tego warzywny omlet i biały ryż.

Najedliśmy się co niemiara i całe szczęście, bo na śniadanie, które mieliśmy wliczone w rachunek, podano na nas czworo: trzy herbaty owocowe, sześć kromek bułki i po mikrodrzemiku z mikromiodzikiem, jakie podają w samolotach.

Po wyjechaniu z Mijkovaca Dorota ponownie złapała gumę, zaczęliśmy się zastanawiać nad przyczyną podwójnego pecha, której dopatrywaliśmy się w obręczy, a nie w czynnikach zewnętrznych. Jednak nic nie uradziwszy, po wymianie dętki pojechaliśmy dalej.

Na przełęczy Crkvine - 1045 m zasiedliśmy w barze skosztować palicinki, czyli naleśniki. Tam spotkaliśmy Serba, mieszkającego we Włoszech, który jechał samopas na rowerze z Sycylii do Belgradu. Ponieważ jechaliśmy w przeciwnych kierunkach, to wymieniliśmy się uwagami dotyczącymi dalszej drogi i po pamiątkowym wspólnym zdjęciu rozjechaliśmy się w dwie strony świata.

W dalszej części naszej trasy, już wzdłuż rzeki Moraca, trafialiśmy na coraz dłuższe tunele wykute w skałach, niektóre na tyle długie, że bez użycia lampek nie dałoby się ich pokonać. Po zwiedzeniu monastyra Moraca Dorota złapała po raz trzeci gumę i wtedy poddaliśmy się. Zamiast deliberować, po prostu okleiliśmy kilkakrotnie wewnętrzną stronę obręczy elektryczną taśmą izolacyjną w kolorze czarnym, co zakończyło nasze problemy, jak ręką odjął.

Pod wieczór dojechaliśmy do hotelu w Smokovac, tuż przed Podgoricą - stolicą Czarnogóry. Hotel wydał nam się tani, bo miła dziewczyna z recepcji, słabą angielszczyzną oznajmiła nam, że chce 13 euro za nas czworo, co kilkakrotnie potwierdziła. Jak już się zdecydowaliśmy pozostać i rozkulbaczyliśmy nasze Rosynanty, to okazało się, że miała na myśli 40 euro. Wtedy zrozumieliśmy, że znała się nie tylko na angielskim, ale i na psychologii.

Burek w Podgoricy

Do Podgoricy wjechaliśmy zahaczając o Duklję należącą onegdaj do rzymskiej prowincji Iliria, a od VI w będącej pod panowaniem Bizancjum. W VII w osiedlili się w Duklji Słowianie, w późniejszych wiekach (od XI w. przyjęła nazwę Zeta) najeżdżali ją Turcy, których zadziorni Dukljanie chętnie łupili, na czym się z resztą bogacili.

Dzisiaj po tamtej Duklji pozostały tylko ruiny i to nie wystające wyżej niż trawy, które je zarastają. W Podgoricy wzmocniliśmy się nieco ciepłymi burkami, czyli ciastem francuskim przekładanym mielonym mięsem, ziemniakami lub serem albo też na słodko – owocami. Burki smakują znakomicie i doskonale sprawdzają się podczas długiej jazdy na rowerze. Zapakowane w zasięgu ręki (lecz nie na dnie drugiej sakwy) i wyjęte w odpowiednim momencie potęgują efekt zniewalająco rozkosznej euforii żołądkowej. Dlatego należy burka jeść na postoju i dostojnie, a nie na łapu-capu, podczas jazdy.

Jezioro Szkoderskie – ostatni bastion pelikanów w Europie

Następnym naszym celem było bagienne Jezioro Szkoderskie (Skadarsko jezero), ponoć ostatni bastion pelikanów w Europie. Niegdyś w miejscu dzisiejszego jeziora była urodzajna dolina. Wskutek stopniowego obniżania się poziomu lądu utworzyło się wgłębienie, wypełnione wodą z rzek, które przez tę dolinę przepływały. Jezioro Szkoderskie jest płytkie – przeciętna głębokość wynosi sześć metrów, brzegi są bagniste, a duże powierzchnie zarośnięte nenufarami. Ludność miejscowa dlatego nazywa je Szkoderskim Bagnem (Skadarsko Blato).

Jezioro leży na granicy z Albanią, to też jadąc, z zaciekawieniem obserwowaliśmy drugi brzeg w nadziei, że zobaczymy kawałek tego egzotycznego kraju. Trzeba przyznać, że Jezioro Szkoderskie robi niesamowite wrażenie estetyczne. Otoczone górami, mieni się wszystkimi odcieniami zieleni przy brzegach i błękitu w części środkowej. Efekt potęgowała gra świateł i cieni padających z poprzesłanianego cumulusami słonecznego nieba. Jezioro mogłoby z powodzeniem posłużyć jako sceneria do jakiejś bajkowej superprodukcji i nie wymagałoby retuszu komputerowego.

Jadąc tak wzdłuż wybrzeża (ale bynajmniej nie po równym, bo musieliśmy się trochę i powspinać) po południowo-zachodniej stronie jeziora dojechaliśmy do dziwnej przygranicznej miejscowości o nazwie Veliki Ostros. Miasteczko niby senne, w którym nic się nie działo, ale czuć było coś w rodzaju napięcia wiszącego w powietrzu. Układ i klimat miasta - kowbojski, czyli jedna ulica z zabudowaniami po obu stronach, a w centrum miejscowy stróż prawa, który kręcił się tu i tam, znikał nagle i jeszcze szybciej się pojawiał.

Siedząc tak w barowym ogródku w oczekiwaniu na obiad, nazwaliśmy go roboczo szeryfem i obserwowaliśmy jego poczynania nie mając nic innego do roboty. Szeryf stosował taktykę podwójnego blefu, czyli podejrzewał o coś mieszkańców nie mając dowodów, ale udawał, że ich nie podejrzewa, mając nadzieję, że sami się wsypią. Mieszkańcy natomiast stosowali wobec niego taktykę potrójnego blefu, czyli mieli wiele na sumieniu, jak większość w przygranicznej miejscowości, ale udawali, że nie mają.

Wiedząc jednak, że szeryf wie, że mogą mieć a sam zna i stosuje taktykę podwójnego blefu, udawali jeszcze bardziej, żeby szeryf nie pomyślał, że to zwykły pojedynczy blef, co mogłoby ich ostatecznie pogrążyć.

Na takich rozważaniach upłynął nam czas oczekiwania na obiad, który w końcu pojawił się na naszym stoliku. W tle leciała ciekawa muzyka trochę o zabarwieniu orientalnym, z czego wywnioskowaliśmy, że w miasteczku przeważają muzułmanie, czyli Albańczycy. Szeryf zniknął, podobnie jak i nasze obiady, wskoczyliśmy więc na rowery i postanowiliśmy opuścić miasteczko, zrobiwszy najpierw jakieś zakupy w ostatnim sklepie. W sklepie sprzedawczyni w pierwszej chwili nas nie zauważyła, ponieważ była zajęta flirtowaniem z... kim? A jakże, z szeryfem! Nie wiemy, czy flirtował prywatnie, czy służbowo i już się nigdy nie dowiemy, bo ruszyliśmy dalej w kierunku przełęczy na pograniczu albańskim.

Zjeżdżamy z powrotem na riwierę

Przełęcz na pograniczu albańskim była ostatnim większym wzniesieniem naszej wyprawy. Trud podjazdu został nam wynagrodzony pięknym widokiem na Albanię skąpaną w ciepłym, miękkim świetle zachodzącego słońca i Adriatyk na horyzoncie. Góry przypominały nasze bieszczadzkie połoniny, pozachwycaliśmy się więc nimi przez jakiś czas i rozpoczęliśmy ostry zjazd w kierunku morza.

Już w ciemnościach dojechaliśmy do Ulcinja, jednego z najbardziej znanych ośrodków pirackich w przeszłości. W miarę łatwe znalezienie noclegu i kalmary, przyprawione porządnie czosnkiem, dopełniły naszego szczęścia na zakończenie tego pięknego, pełnego przeżyć estetycznych dnia. Rano zbadaliśmy miejską plażę, pokręciliśmy się po starówce, liczne palmy i minarety podkreślały wschodni charakter miasta. Większość mieszkańców Ulcinja to Albańczycy, na ulicach można więc spotkać stare Albanki z tradycyjnymi chustami na głowie w jasnych barwach. Miasto uznaliśmy za ciekawe, oryginalne i z charakterem, spodobało nam się.

Zaraz po wyjechaniu z Ulcinja przejechaliśmy przez ogromny gaj oliwny, ze starymi drzewami, które przestraszały swym ponurym wyglądem za dnia, a w nocy z całą pewnością musiały pożerać zbłąkanych turystów żywcem.

W następnej miejscowości, czyli w Starym Barze (Stari Bar) zwiedziliśmy ciekawe ruiny położone na wzgórzu, ale radość zwiedzania popsuł nam cwaniak siedzący w kiosku z biletami wstępu, który kombinował jak tylko potrafił, aby pieniądze za wstęp przypadkiem nie trafiły do kasy. Nie wiedział, że przyjechaliśmy z kraju Franka Dolasa, dlatego wydawało mu się, że tylko on zna swój sekret.

Obiad zjedliśmy w przydrożnym barze z widokiem na Sveti Stefan, czyli wyspę – hotel, wizytówkę Czarnogóry.

Pod wieczór dojechaliśmy do znanego wśród turystów kurortowych miasta Budva. Po rozbiciu namiotów na kampingu wyskoczyliśmy jeszcze wieczorkiem pieszo na starówkę. Mury starego miasta poobwieszane plakatami i reklamami, uliczki za murami wąskie jak w Dubrowniku, wszędzie dużo turystów, w sklepach chińskie pamiątki znad Adriatyku, zgiełk i duchota. Poszliśmy złapać trochę świeżego powietrza do portu, gdzie z kolei zastaliśmy ekspertów, wymieniających fachowe uwagi, dotyczące motorowych superjachtów, zakotwiczonych przy nabrzeżu, a w nich pozornie znudzonych właścicieli, którzy mało nie poskręcali karków przy próbie takiego ustawiania głów, aby jak najlepiej było słychać pochwały pod adresem ich cudeniek.

W drodze powrotnej rzuciliśmy się na lody, ale w ocenie naszych specjalistów w tej dziedzinie, czyli Zabła i Sławka, tamte z Dubrownika smakowały lepiej.

Rankiem przejechaliśmy jeszcze raz przez Budvę, a potem błądziliśmy trochę po drogach trzeciej kategorii półwyspu Jazz, gdzie tym razem Sławek zaczął wypuszczać powietrze... z koła naturalnie. Jednak, żeby nie tracić czasu, jechaliśmy dalej systemem 500 obrotów korbą – 50 machnięć pompką i tak aż do Bigovy, gdzie w cichej miejscowości z przytulną, miniaturową zatoczką zrobiliśmy mały popasik, połączony z usunięciem metalowej drzazgi z opony i wymianą dętki.

Na asfaltówkę wróciliśmy koło Tivatu, gdzie na jednym ze zjazdów osiągaliśmy prędkości ponad 70 km na godzinę. Po smakowitym obiadku w Tivacie ruszyliśmy w kierunku Lepetani, gdzie wieczorem rozbiliśmy namioty na rodzinnym kampingu, na którym gospodarz ze swoją połowicą wesoło ucztowali przy grillu, a nas przyjmowała chyba ich córka, na oko dziesięcioletnia dziewczynka.

Zivela Srbija!

Wieczór był spokojny i nic nie zapowiadało mających nadejść tej nocy wydarzeń. Gdzieś w tle było słychać dochodzącą od plaży muzykę, raz folkowo-etniczną, raz nowoczesną. Postanowiliśmy zgodnie pójść we czwórkę do sklepu koło przeprawy promowej orzeźwić się grzecznie jakimiś chłodnymi napojami, no i wybraliśmy piwo.

Wzięliśmy po butelce pod pachę i w drodze powrotnej usiedliśmy na jakimś betonowym fragmencie nadbrzeża, by pogadać, posączyć troszkę i pochrupać orzeszki. W tle, gdzieś z drugiego brzegu, było słychać tę samą muzykę, co wcześniej, ale wzbogaconą już o partie wokalne w wykonaniu niezmordowanych biesiadników.

Po jakimś czasie zrobiło się późno i chłodno. Zabeł z Dorotą zwinęli się i poszli w kierunku namiotu, a my ze Sławkiem za nimi. I już prawie mieliśmy wejść na kamping, jak to mądrze uczynili Zabeł z Dorotą, ale nie... nas zniosło w kierunku źródła tej muzyki, czyli baru pod chmurką ustawionego na plaży.

I od tej chwili wydarzenia zaczęły następować po sobie w przyspieszonym tempie. Usiedliśmy we dwóch przy stoliku, zamówiliśmy po piwie, barman przyniósł osiem (w cenie dwóch), czym nas bardzo rozczulił. Goście baru bawili się na całego, gdyż okazało się, że była to noc kończąca sezon. Potem były okrzyki w naszym wykonaniu „Zivela Crna Gora!”, czyli niech żyje Czarnogóra (wyczytaliśmy to w „rozmówkach”, które miałem cały czas przy sobie).

Kiedy okazało się, że większość z biesiadników, z którymi z resztą byliśmy już w najlepszej komitywie, to Serbowie, zmodyfikowaliśmy nasz okrzyk na „Zivela Srbija!”. Barman Darko (a jakże, byliśmy już po imieniu) podkręcił muzykę i od tej pory bawiliśmy się już na całego w jednej wesołej kompaniji. Sławek stawiał Serbom piwo, ja śpiewałem Bregović’a (syna Serbki i Chorwata, męża Bośniaczki) i tak się jakoś zeszło....

Na zakończenie imprezy oddałem barmanowi Darko swój wysłużony polar, jak tylko usłyszałem, że musi biedak zostać na służbie do rana, a w zamian dostałem kamyk z napisem Tivat oraz płytę z jego DJ’owskiego zestawu, którą pozwolił mi osobiście sobie wybrać. Na kamping wróciliśmy, można by rzec wcześnie, bowiem była to godzina raczej poranna niż nocna. Sen przyszedł nagle.

Boka Kotorska

W czasie, kiedy my ze Sławkiem integrowaliśmy się z tubylczą ludnością, Zabeł prawdopodobnie toczył w namiocie zacięty bój z Dorotą o dalsze losy naszej wyprawy. W efekcie tej nocnej potyczki ruszyliśmy z rana wzdłuż Zatoki Kotorskiej zwanej również Boką i tylko Zabeł patrzył tęsknym wzrokiem na wzgórza Parku Narodowego Lovcen, pozostawiając ciało na rowerze, a duszą szybując między szczytami.

Wszystko wskazywało na to, że nocną bitwę Zabeł przegrał, ale zbytnio się tym nie przejęliśmy, albowiem Boka Kotorska, do zwiedzania której namawiała Dorota, jest zapewne nie mniej urokliwa niż Lovocen. Poza tym mieliśmy już w nogach przełęcze Durmitoru i myśl o kolejnych wspinaczkach, przy niedoborze czasu nie wszystkim wydawała się szczególnie porywająca.

Kotor wraz z zatoką jest obok Durmitoru drugim czarnogórskim regionem przyrodniczym, widniejącym na liście UNESCO. Zatoka przypomina norweski fiord. Zwiedzanie starego miasta w Kotorze zaczęliśmy od posiłku w knajpie, w której każdy nasz wybór dania z karty wesoły kelner kwitował okrzykiem „braaawo” z długim akcentem na „a”.

Po śniadanku pokręciliśmy się trochę po starych uliczkach Kotoru. Dorota z Zabłem zakupili skórzane ciżemki u szewca, w którego warsztacie panował klimat rodem z baśni Braci Grimm, potem odmówiliśmy zakupu „oryginalnych” perfum zza pazuchy ulicznego sprzedawcy o śniadej karnacji mimo jego solennych zapewnień, że „sam kradł”.

Po części handlowej powróciliśmy do meritum i przypuściliśmy pieszy atak na Twierdzę Jana, położoną na wysokości 260 m n. p. m. Do twierdzy prowadzi droga wzdłuż muru, wijącego się po zboczu góry, niczym Wielki Mur Chiński. Trochę wody z zatoki wyparowało zanim zdobyliśmy twierdzę, ale trud wspinania się wynagrodził nam piękny widok na zatokę i miasto. Na górze spotkaliśmy dwóch Rosjan, w tym jednego gadułę, który pożałował nas, że „poszliśmy na zachód” i oświadczył, że oni „nigdzie się nie wybierają”, bo im dobrze tak jak jest, a przyszłość pokaże kto miał rację. Po odbyciu krótkiej pogadanki z Rosjanami zeszliśmy z powrotem na poziom 0 m, wskoczyliśmy na rowery i puściliśmy się dalej w kierunku Chorwacji, bowiem czas naszej podróży dobiegał już powoli końca.

Zbliżamy się do lotniska

Po opuszczeniu Kotoru zatrzymaliśmy się na posiłek w urokliwym miasteczku Perast. W Perascie znajdowała się onegdaj najstarsza słowiańska akademia morska, w której w 1698 r studiowało kilkudziesięciu stypendystów Piotra Wielkiego - cara Rosji. Obecnie miasto jest jakby wymarłe, nie ma tu zbyt wielu mieszkańców, ani nawet turystów, ale stare zabytki architektury pozostały i tworzą ciekawy klimat.

Na nocleg tego dnia zatrzymaliśmy się na kampingu Konstanjica, gdzie poznaliśmy Francuza ze Szwajcarii, podróżującego po Europie motorem marki Honda. Po wypiciu szklaneczki wina ten na oko 60-cioletni pan opowiedział nam barwną historię swojego życia, z której wynikało, że jego główną treścią jest rozwodzenie się z żoną lub uciekanie przed nią na motorze. Dotrzymywaliśmy mu towarzystwa przez około 2 godziny, a najdzielniej spisywała się Dorota, która przez cały czas rozmawiała z nim po francusku, czym nam mocno zaimponowała.

Przed udaniem się na spoczynek niebo wyglądało całkiem przyjaźnie, rozważaliśmy nawet ze Sławkiem, czy by nie przespać się pod chmurką, ale ostatecznie pękliśmy i schowaliśmy się w namiocie, co nam na dobre wyszło, bowiem nad ranem rozpętała się potężna burza z ulewą. Deszcz opóźnił nasz wyjazd, ale, gdy tylko na chwilę zelżał, spakowaliśmy się błyskawicznie i pojechaliśmy dalej.

Po drodze zwiedziliśmy ostatnie już czarnogórskie miasto Herceg Novi, ale uznaliśmy je za przeciętne w porównaniu z tymi, które widzieliśmy wcześniej. Granicę z Chorwacją przekroczyliśmy w miejscowości Kobila, gdzie musieliśmy chwilę poczekać aż zaspani pogranicznicy dojdą do siebie po gwałtownym przebudzeniu.

Chorwacja przywitała nas kompletnym odludziem, gdzie przez pola i gaje oliwne dojechaliśmy do loniska w Cilipi, a następnie do Cavtat, gdzie postanowiliśmy odbyć ostatni nocleg. Obawiając się burzy i chcąc uniknąć porannego zwijania namiotów w strugach deszczu, wynajęliśmy pokój. Wieczorem udaliśmy się na pierwsze spotkanie powyjazdowe do restauracji z kalmarami i domowym winem.

Surowy klimat Czarnogóry gdzieś zniknął, wróciliśmy do zwykłej codziennej cywilizacji. Kelner już nie przypominał „rozkochanego w walce silnego typa”, ale był zwykły, sympatyczny i wykształcony. Nie tylko podawał wszystko na czas, ale zabawiał nas ciekawymi pagadankami na temat naszej wspólnej, polsko-chorwackiej historii, sięgającej czasów przedpiastowskich.

W nocy strasznie szumiało, ale nie wiemy czy bardziej od wichury, która się w międzyczasie rozpętała, czy od wina domowej roboty, które kosztowaliśmy wieczorem.

Wstaliśmy o 6 tej, o 10:55 wystartowaliśmy z lotniska w Cilipi, potem zjedliśmy kebab na rynku w Krakowie, a w nocy byliśmy już w domach.

Wszystko, co dobre, szybko się kończy i tylko od nas zależy jak długo to wspominamy.

	2007 © Radoslaw Jedrzejczak Skomentuj >>